Milford Sound
1 maart 2018 - Manapouri, Nieuw-Zeeland
Hallo allemaal, daar in het ijskoude Nederland! Vandaag vanuit Te Anau met zon vertrokken richting de Milford Sound. Een rit van maar 120 km, maar er staat langs de weg een bord: to Milford Sound from here is 110 km, but allow 2 hours. Oftewel, neem je tijd, want je komt langs erg mooie stukken!!
Als eerste stop- en fotopunt een soort vlakte in een vallei (Eglinton Valley) waarbij je uitkijkt op heeeel veel bergen. Den werd er helemaal enthousiast van en heeft er waarschijnlijk een mooie foto van gemaakt. Ik vond er niet veel aan, dus heb geen foto, sorry. Als jullie willen weten hoe het eruit ziet: google! :-)
Daarna kwamen we langs de Mirror Lakes. Jaaaa, kijk, dit vind ik dan wel weer mooi: de hoge bergen weerspiegeld in het water. Dus: zie foto's!
Toen onderweg geluncht op een mooi hoog uitkijkpunt dat bekend staat om de Kea's. Ik heb een foto van het bord gemaakt, waarop staat dat je ze nooit eten mag geven. Dat was alles. Geen Kea te bekennen. Misschien wel omdat ze weten: ze geven ons toch niks! :-p
Dan duikt ineens een enorm grote rotspartij op. Je denkt bijna eerst, we kunnen niet verder. Maar hey, er zit een gaatje in! Oftewel, een tunnel. De tunnel, de Homer tunnel, heeft maar 1 rijbaan en het verkeer wordt met een stoplicht geregeld. Inclusief de galerijen bij de ingangen tegen lawinegevaar is de tunnel 1270 meter lang, niet verlicht en hij lekt. Fijn tunneltje dus! We gingen meteen naar beneden, hellingsgraad is 10%. Ik heb er een video van gemaakt. Zal kijken of ik die kan uploaden. Daarna loopt de weg in haarspeldbochten naar het fjord beneden. Meteen doorgereden, langs de camping waar we overnachten, richting de haven van de Milford Sound, waar alle rondvaartboten liggen. Je kunt bij verschillende maatschappijen terecht, maar wij wilden de laatste afvaart met een kleine boot. Het werd de MV Sinbad van Real Journeys. Die vertrok om 16.15 uur voor een rondvaart door de hele Sound voor 2,5 uur. De Milford Sound is de bekendste fjord van Nieuw-Zeeland. Het kenteken van deze Sound is de 1692 m hoge Mitre Peak, genoemd naar zijn gelijkenis met een bisschoppelijke mijter. Tot aan Dale Point is dit fjord 12 km lang, waarna hij overgaat in de Tasmanzee. De fjorden hier zijn gevormd na het einde van de laatste ijstijd, ongeveer 15.000 jaar geleden. De meer dan 1000 meter dikke ijsmassa sleet U-vormige trogdalen uit in het grondgesteente. Nadat het ijs zich had teruggetrokken, drong de stijgende zee binnen in de uitgesleten dalen. In de monding bij de zee ligt een morene die een drempel vormt. Het water is daar ook veel minder diep dan in het fjord. De tocht was prachtig, langs rotsen waar zeehonden lagen te slapen, heel dicht langs de rotsen zodat je het quartz in het gesteente kunt zien, of zo dich bij de wand waar een heel licht watervalletje naar beneden komt, zodat je er bijna onder kon staan! Eenmaal bijna bij de zee, bleef de boot even liggen. Het water was te ruw om echt ook even de zee op te varen, met rustig weer doen ze dat wel. De kapitein waarschuwde de mensen op de punt (waar wij natuurlijk stonden) om zich goed vast te houden. Dat was niets teveel gezegd. Het leek wel een attractie in een pretpark. Hij ging even heel erg op en neer en we moesten ons echt goed vasthouden!! Op de terugweg, langs de andere kant van het fjord, kwamen we langs een flinke waterval. Den wist wat er ging komen en trok alvast zijn regenjas aan. Ik zou filmen, op veilige afstand, haha! Ik zal proberen de video te uploaden. Afijn, na de punt even gedipt te hebben in de waterval zei de kapitein: en voor alle watjes die naar het achterdek zijn gesneakt....toen stuurde hij een heel klein stukje de achterkant richting waterval. Gegil alom en een big smile op het gezicht van de kapitein.
Zien jullie op de foto ook die zwarte rand, dichtbij de waterrand aan de rotsen? Dat is geen vervuiling, het is juist het tegenovergestelde: het zijn allemaal kleine zwarte schelpjes die zich aan de rotsen hechten en een bron van voedsel voor de vogels zijn!
Als laatste nog een prachtige grote waterval vlakbij de haven. De naam:Lady Bowen Falls. Geweldig he. Het is met 162 meter de grootste en krachtigste waterval van de Milford Sound. Dankzij deze waterval is dit gebied voorzien van water en elektriciteit. Tijdens droge periodes kan het zijn dat ze niet krachtig genoeg is, maar dat nemen ze hier voor lief, omdat ze zo mooi is. Het water kan zo gedronken worden en is het puurste water wat je maar kunt drinken. Daarna naar de camping, Milford Sound Lodge. Ziet er prima uit. Moet het sanitair nog checken, maar ik lig nog even uitgeteld in de camper van. :-p
Dus, een update hierover (ja, echt wel belangrijk toch!) krijgen jullie morgen, zodra we weer op onze nieuwe plek van bestemming zijn: Possum Lodge bij Lake Manapouri.
Vanochtend wakker geworden met regen. Regen, regen, regen. Goed voor de waterval en de stroomvoorziening zullen we maar denken. Het sanitair was okee....beetje raar ingedeeld, weinig douches, en alleen toiletten in combinatie met een wastafel. Daarom stond ik vanochtend te knijpen op de gang omdat er niks vrij was. Echt ALLES was bezet. Na het ontbijt weg hier. Ik kreeg het er benauwd, donker door de hoge bomen, daarachter hoge bergen, die we niet konden zien, omdat de bewolking zo laag was. Of nou ja, wij waren hoog natuurlijk. Door de Homer tunnel weer terug. Er is namelijk maar 1 weg naar de Milford Sound. Toen we weer bij Te Anau in de buurt kwamen werd het al lichter. Mooi!!
Weet je wat ook opvalt hier in NZ. Elk stroompje, beekje, riviertje, hoe onbenullig ook, heeft een naam. Echt waar. Ee staat bij elk watertje een bordje met de naam. En als ze het niet weten....dan staat er: Creek no. 65. Geweldig toch! Ik vind het wel respectvol eigenlijk naar de natuur toe. Inmiddels aangekomen bij de Possum Lodge. Beetje oud hier... check de foto's. We zouden hier twee nacht blijven, maar gaan eerder richting Christchurch, hopen we in elk geval twee dagen mooi weer te hebben daar...de rest van de voorspelling is namelijk niet zo geweldig. Tot later! Liefs vanuit NZ! PS: video's uploaden lukt niet....helaas...
Toen onderweg geluncht op een mooi hoog uitkijkpunt dat bekend staat om de Kea's. Ik heb een foto van het bord gemaakt, waarop staat dat je ze nooit eten mag geven. Dat was alles. Geen Kea te bekennen. Misschien wel omdat ze weten: ze geven ons toch niks! :-p
Dan duikt ineens een enorm grote rotspartij op. Je denkt bijna eerst, we kunnen niet verder. Maar hey, er zit een gaatje in! Oftewel, een tunnel. De tunnel, de Homer tunnel, heeft maar 1 rijbaan en het verkeer wordt met een stoplicht geregeld. Inclusief de galerijen bij de ingangen tegen lawinegevaar is de tunnel 1270 meter lang, niet verlicht en hij lekt. Fijn tunneltje dus! We gingen meteen naar beneden, hellingsgraad is 10%. Ik heb er een video van gemaakt. Zal kijken of ik die kan uploaden. Daarna loopt de weg in haarspeldbochten naar het fjord beneden. Meteen doorgereden, langs de camping waar we overnachten, richting de haven van de Milford Sound, waar alle rondvaartboten liggen. Je kunt bij verschillende maatschappijen terecht, maar wij wilden de laatste afvaart met een kleine boot. Het werd de MV Sinbad van Real Journeys. Die vertrok om 16.15 uur voor een rondvaart door de hele Sound voor 2,5 uur. De Milford Sound is de bekendste fjord van Nieuw-Zeeland. Het kenteken van deze Sound is de 1692 m hoge Mitre Peak, genoemd naar zijn gelijkenis met een bisschoppelijke mijter. Tot aan Dale Point is dit fjord 12 km lang, waarna hij overgaat in de Tasmanzee. De fjorden hier zijn gevormd na het einde van de laatste ijstijd, ongeveer 15.000 jaar geleden. De meer dan 1000 meter dikke ijsmassa sleet U-vormige trogdalen uit in het grondgesteente. Nadat het ijs zich had teruggetrokken, drong de stijgende zee binnen in de uitgesleten dalen. In de monding bij de zee ligt een morene die een drempel vormt. Het water is daar ook veel minder diep dan in het fjord. De tocht was prachtig, langs rotsen waar zeehonden lagen te slapen, heel dicht langs de rotsen zodat je het quartz in het gesteente kunt zien, of zo dich bij de wand waar een heel licht watervalletje naar beneden komt, zodat je er bijna onder kon staan! Eenmaal bijna bij de zee, bleef de boot even liggen. Het water was te ruw om echt ook even de zee op te varen, met rustig weer doen ze dat wel. De kapitein waarschuwde de mensen op de punt (waar wij natuurlijk stonden) om zich goed vast te houden. Dat was niets teveel gezegd. Het leek wel een attractie in een pretpark. Hij ging even heel erg op en neer en we moesten ons echt goed vasthouden!! Op de terugweg, langs de andere kant van het fjord, kwamen we langs een flinke waterval. Den wist wat er ging komen en trok alvast zijn regenjas aan. Ik zou filmen, op veilige afstand, haha! Ik zal proberen de video te uploaden. Afijn, na de punt even gedipt te hebben in de waterval zei de kapitein: en voor alle watjes die naar het achterdek zijn gesneakt....toen stuurde hij een heel klein stukje de achterkant richting waterval. Gegil alom en een big smile op het gezicht van de kapitein.
Zien jullie op de foto ook die zwarte rand, dichtbij de waterrand aan de rotsen? Dat is geen vervuiling, het is juist het tegenovergestelde: het zijn allemaal kleine zwarte schelpjes die zich aan de rotsen hechten en een bron van voedsel voor de vogels zijn!
Als laatste nog een prachtige grote waterval vlakbij de haven. De naam:Lady Bowen Falls. Geweldig he. Het is met 162 meter de grootste en krachtigste waterval van de Milford Sound. Dankzij deze waterval is dit gebied voorzien van water en elektriciteit. Tijdens droge periodes kan het zijn dat ze niet krachtig genoeg is, maar dat nemen ze hier voor lief, omdat ze zo mooi is. Het water kan zo gedronken worden en is het puurste water wat je maar kunt drinken. Daarna naar de camping, Milford Sound Lodge. Ziet er prima uit. Moet het sanitair nog checken, maar ik lig nog even uitgeteld in de camper van. :-p
Dus, een update hierover (ja, echt wel belangrijk toch!) krijgen jullie morgen, zodra we weer op onze nieuwe plek van bestemming zijn: Possum Lodge bij Lake Manapouri.
Vanochtend wakker geworden met regen. Regen, regen, regen. Goed voor de waterval en de stroomvoorziening zullen we maar denken. Het sanitair was okee....beetje raar ingedeeld, weinig douches, en alleen toiletten in combinatie met een wastafel. Daarom stond ik vanochtend te knijpen op de gang omdat er niks vrij was. Echt ALLES was bezet. Na het ontbijt weg hier. Ik kreeg het er benauwd, donker door de hoge bomen, daarachter hoge bergen, die we niet konden zien, omdat de bewolking zo laag was. Of nou ja, wij waren hoog natuurlijk. Door de Homer tunnel weer terug. Er is namelijk maar 1 weg naar de Milford Sound. Toen we weer bij Te Anau in de buurt kwamen werd het al lichter. Mooi!!
Weet je wat ook opvalt hier in NZ. Elk stroompje, beekje, riviertje, hoe onbenullig ook, heeft een naam. Echt waar. Ee staat bij elk watertje een bordje met de naam. En als ze het niet weten....dan staat er: Creek no. 65. Geweldig toch! Ik vind het wel respectvol eigenlijk naar de natuur toe. Inmiddels aangekomen bij de Possum Lodge. Beetje oud hier... check de foto's. We zouden hier twee nacht blijven, maar gaan eerder richting Christchurch, hopen we in elk geval twee dagen mooi weer te hebben daar...de rest van de voorspelling is namelijk niet zo geweldig. Tot later! Liefs vanuit NZ! PS: video's uploaden lukt niet....helaas...
Dat is weer een mooi en leerzaam verhaal wat je hebt geschreven. Leuk om te weten hoe zo' n fjord is ontstaan destijds. Je maakt er echt iets moois van , knap gedaan en dat allemaal op dat telefoontje haha.
De foto's zijn ook heel mooi, leuk die met dat bordje in spiegelschrift, leuk gevonden.
Nou ik wens jullie weer een goede reis verder en hoop dat het zonnetje blijft schijnen.
Groetjes daddy xxx
Jullie hebben regen, is niet leuk, wij hebben vandaag zware storm en het is zo vreselijk koud sinds tijden, echt Rusland. Veel mensen ziek door de griep. Dan is zo'n leuk verhaal van jou wel een opkikker hoor. Knap dat je dat zo kunt. Geniet verder van jullie reis.