Waitangi Treaty Grounds

Vandaag de Waitangi Treaty Grounds bezocht. We hebben een dagpas gekocht, nou ja, de pas is twee dagen geldig, dat is best tof. Je kunt het museum bezoeken, er is een guided tour en een cultural performance. Het was geweldig!! Meer foto's en video plaats ik als ik weer thuis ben, want ik heb nog maar weinig internet. Die bewaar ik graag voor de communicatie met paps, mams en Thijs! :-)
Veel te weten gekomen over het allereerste begin van Nieuw-Zeeland. Abel Tasman was de eerste Europeaan die bij NZ uitkwam in 1642. Dat was eigenlijk gedurende een reis waarop hij erop uit was gestuurd om Nieuw-Holland (het huidige Australië) verder te ontdekken. Hij kwam uit bij NZ. De Maori's hadden nog nooit Europeanen gezien en ook zulke schepen hadden ze nog nooit gezien. Ze vroegen zich af: komen die uit de lucht vallen? Komen ze uit de zee? En de grote vraag natuurlijk was: komen deze vreemdelingen in vrede of hebben ze vijandige bedoelingen? Om dat uit te vinden bliezen de Maori's op een hoorn, gemaakt van o.a. een grote schelp. Het antwoord van Abel Tasman, met de trompet, werd ten onrechte geïnterpreteerd als: aha, ze willen vechten. Waarop de Maori's zich voorbereidden. Verschillende bootjes vertrokken vanaf het schip van Abel Tasman richting het land. De Maori's vertrokken in hun oorlogskano's richting de boten en ramden de Nederlandse boten. Waarop Abel Tasman het commando gaf om het kanon te vuren. De Maori's, die nog nooit een kanon gezien hadden, dachten dat de Nederlanders magische krachten hadden, dat ze het water konden doen opspatten! In elk geval, veel verlies aan beide zijden en Tasman, die vreesde voor zijn eigen leven en dat van de bemanning die nog over was, vertrok. Hij heeft dit alles wel uitvoerig beschreven in zijn geschriften en noemde het land dat hij was tegengekomen: Nieuw-Zeeland, naar de Hollandse kustprovincie. Zoals we weten is deze naam ook door de Nieuw-Zeelanders zelf overgenomen, met enkele kleine aanpassingen.
Eigenlijk had ik natuurlijk moeten beginnen met de eerste Maori die hier voet aan wal zette. Dat was Kupe, een ontdekkingsreiziger uit, Hawaiki, Oost-Polynesië, die NZ ontdekte in 1200 na Christus. Zijn vrouw, Kuramarotini, is verantwoordelijk voor de Maori naam voor NZ: Aotearoa. Dit betekent: lange witte wolk. Dit is wat zij uitriep toen het land in zicht kwam: kijk, een wolk, een lange witte wolk! En zo had het land een naam.
Met de komst van James Cook in 1769 begon de eerste communicatie tussen de Maori's en de Britten. Dit verliep in het begin erg moeizaam. Zeker omdat beiden een heel andere opvatting hadden over het land. De Maori's vonden dat zij aan het land toebehoorden en dat zij verantwoordelijk waren voor dat land en het met respect dienden te behandelen. Voor de Britten was het land een goed dat verhandeld kon worden. Onze gids legde ook uit dat het een traditie is, nog steeds, om bij de geboorte van een kind de placenta te begraven bij een boom of een nieuwe boom te planten op de plaats waar de placenta begraven wordt. Dit soort dingen wisten de Europeanen niet, noch deden ze enige moeite om de cultuur van de Maori's te leren kennen. Zo kwam het dus vaak tot gevechten omdat bomen gekapt werden om schepen mee te maken, terwijl die bomen voor de Maori's van grote betekenis waren.
De communicatie tussen James Cook en de Maori's verliep tussen Tapaia, een hoge priester uit Tahiti, die onder de bemanning van James Cook meevoer als navigator. Voor de Maori's was hij een link naar Hawaiki, voor de Britten was hij hun tussenpersoon die onderhandelingen met de Maori's mogelijk maakten.
Er is nog veeeeel meer te vertellen hierover, maar wanneer jullie geïnteresseerd zijn, zou ik gewoon even googlen. ;-)
Tijdens de tour kwamen we ook nog langs de oorlogskano van de Maori's. Deze is gemaakt uit de stam van een kauri boom, zie foto van de stam. Het moet een onvoorstelbaar moeilijke klus geweest zijn om deze boom te vellen en uit te hollen met alleen handgereedschap en spierkracht!! De boten gaan elk jaar nog het water op, op de 6de februari, Waitangi Day. Het centrum waar we waren is trouwens in 1983 officieel geopend door Prins Charles en Lady Di.
Na de tour tijd dus voor een ceremonie. De Maori dame vroeg het publiek wie er op wilde treden als chief (stamhoofd) van onze groep, om te communiceren met de Maori chief. Een oude man wierp zichzelf op als vrijwilliger. De video hiervan komt later, maar het was geweldig. Die eerste begroeting vond buiten plaats, voor het huis waar de treaty (het verdrag) ooit getekend was. Er werd ons verteld dat dit een ernstige opvoering was en ons werd verzocht niet te lachen. Hierna volgden we de groep Maori's naar binnen. Iedereen werd verzocht zijn/haar schoenen uit te doen en buiten te laten staan. Binnen mocht niet meer gefilmd worden, echter wel gelachen en foto's maken mocht ook, zoveel we wilden. Ik vond het geweldig om te zien. Ze demonstreerden een paar traditionele dansen en liedjes. Het viel ons op hoezeer ze geconcentreerd waren en vol overgave de uitvoering brachten. Na afloop mocht iedereen die het wilde op de foto met ze. Eentje met krijgsuitdrukking op het gezicht en eentje met een lach. Ik ben heel blij dat we hier geweest zijn, het was het geld dubbel en dwars waard (€30 pp).
Morgen vertrekken we richting Auckland. Change of plans inderdaad, maar morgen (of vannacht) komt er een tropical rainstorm aan. Het tipje van nog maar weer eens een cycloon. We dachten, dan maken we daar een reisdag van, en zijn we fijn wat dichter bij het vliegveld woensdag. Anders hadden we woensdag ook nog ff 4,5 uur moeten rijden. Nu kunnen we lekker nog naar het strand! David, onze verhuurder, kwam ons net waarschuwen voor de storm. Er kunnen morgen takken en bomen op de weg liggen. Pffff, fingers crossed dat we hier weg kunnen.
Nou lieve luitjes, een volgend, en tevens laatste verslag, volgt waarschijnlijk vanaf het vliegveld of.... vanuit Rotterdam-Zuid! :-)
Liefs van ons!!